Κείμενο – έρευνα: Γεώργιος Χαλκιαδόπουλος (αναδημοσίευση από τον ιστότοπο Greeks in Foreign Arms)
Ο Αριστείδης Φουτρίδης ήταν γιος Ελλήνων μεταναστών και γεννήθηκε στο Seattle, στις 9 Αυγούστου του 1925. Ο Αριστείδης ήταν το μικρότερο παιδί του αιδεσιμότατου Στέφανου Φουτρίδη και της συζύγου του πρεσβυτέρας Καλλιόπης. Οι γονείς του κατάγονταν από την Ικαρία και υπήρξαν δραστήρια μέλη της Ελληνο/Αμερικανικής κοινότητας του Seattle, καθώς ο πατέρας του υπηρετούσε ως ιερέας, στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, ενώ αργότερα μετατέθηκε και ιερουργούσε, στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Σε ηλικία 16 ετών, ο Αριστείδης αποφοίτησε από το γυμνάσιο τού Broadway High School, στο Seattle, και έγινε δεκτός στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης. Η Ιαπωνική επίθεση στο Pearl Harbor όμως, στις 7 Δεκεμβρίου 1941 και η είσοδος των ΗΠΑ στον Β΄ ΠΠ, είχαν ως αποτέλεσμα την διακοπή των σπουδών του και την κατάταξή του στο Αμερικανικό Ναυτικό (US Navy), λίγους μήνες αργότερα, σε ηλικία μόλις 17 ετών!
Όπως έλεγε ο ίδιος, τα δραματικά γεγονότα του πολέμου και οι φοβερές εμπειρίες που βίωσε, υπηρετώντας αρχικά στο μέτωπο του Ατλαντικού και κυρίως, αργότερα, στο μέτωπο του Ειρηνικού, επέδρασαν καταλυτικά στον ψυχισμό του, διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του και σημάδεψαν για πάντα την ζωή του!
Μετά την ολοκλήρωση της εκπαιδεύσεως του, ο Αριστείδης μετατέθηκε για θαλάσσια υπηρεσία στο αντιτορπιλικό USS Laffey (DD-724), όπου ο νεαρός Ελληνο/Αμερικανός υπηρέτησε καθόλη την διάρκεια της τετραετούς θητείας του. Ο Φουτρίδης εκτελούσε καθήκοντα Ναύτη Γεφύρας. Οι αρμοδιότητες που του είχαν ανατεθεί όριζαν πως πριν τον απόπλου, έπρεπε να ελέγξει και να εξασφαλίσει, ότι όλοι οι απαραίτητοι χάρτες βρισκόταν διαθέσιμοι και ενημερωμένοι, επί του πλοίου, μαζί με τα ανάλογα ναυτιλιακά όργανα. Ο νεαρός ναυτης έπρεπε επίσης να ελέγξει την σωστή λειτουργία των συσκευών ναυτιλίας, που θα τους επέτρεπε να έχουν ένα ασφαλές ταξίδι. Η θέση μάχης του Άρη, βρισκόταν στη γέφυρα του αντιτορπιλικού, δίπλα στον κυβερνήτη Πλωτάρχη Frederick Julian Becton, μαζί με τον Αξιωματικό Φυλακής, τον πηδαλιούχο και τους οπτήρες του πλοίου.
Ο Φουτρίδης είδε για πρώτη φορά δράση, κατά την διάρκεια της απόβασης της Νορμανδίας, στις 6 Ιουνίου 1944. Το ξημέρωμα της D-Day, το πλοίο πρόσφερε ανθυποβρυχιακή κάλυψη στον αποβατικό στόλο, ενώ στις 8-9 Ιουνίου βομβάρδισε επιτυχώς παράκτιες Γερμανικές πυροβολαρχίες, στην ακτή Γιούτα (Utah Beach). Στις 12 Ιουνίου, το USS Laffey (DD-724) κατεδίωξε εχθρικές τορπιλακάτους που έπληξαν ένα Αμερικανικό αντιτορπιλικό, καταφέρνοντας να διασπάσει τον σχηματισμό τους και να αποτρέψει περεταίρω επιθέσεις. Στα τέλη Ιουνίου μαζί με άλλα πλοία βομβάρδισαν παράκτιες Γερμανικές οχυρώσεις κοντά στο Χερβούργο (Cherbourg). Το αντιτορπιλικό επέστρεψε στις ΗΠΑ στις 9 Ιουλίου για ανεφοδιασμό, επισκευές, και βελτιώσεις των ηλεκτρονικών του συστημάτων. Στις 23 Οκτωβρίου 1944, μετά από εκτεταμένη εκπαίδευση του πληρώματος, απέπλευσε και πάλι, με προορισμό αυτή τη φορά, την ζώνη επιχειρήσεων στο μέτωπο του Ειρηνικού, όπου εντάχθηκε στον 7ο Στόλο. Το αντιτορπιλικό έλαβε μέρος στις μάχες του Αρχιπελάγους των Φιλιππίνων, παρέχοντας ανθυποβρυχιακή κάλυψη, και αντιαεροπορική υποστήριξη, σε θωρηκτά και αεροπλανοφόρα του US Navy. Τον Ιανουάριο του 1945 συμμετείχε στις αποβάσεις στις νήσους Lingayen και Luzon, πλήττοντας παράκτιες οχυρώσεις. Τον Φεβρουάριο εντάχθηκε στην Task Force 58, της οποίας τα αεροπλανοφόρα υποστήριζαν τους Πεζοναύτες που μάχονταν στην Iwo-Jima, ενώ πραγματοποιούσαν και πλήγματα σε στόχους στην Ιαπωνική ενδοχώρα. Τον Μάρτιο, το USS Laffey (DD-724) επέστρεψε στην νήσο Ulithi, προκεχωρημένη βάση του US Navy, στην περιοχή των Caroline Islands, για περεταίρω εκπαίδευση σε ασκήσεις συνεργασίας, με τα θωρηκτά της Task Force 54, ενόψει της επικείμενης Αμερικανικής απόβασης στην Okinawa.
Στις 21 Μαρτίου, το αντιτορπιλικό απέπλευσε από το Ulithi, ως μέλος της TF 54, προκειμένου να λάβει μέρος στην επιχείρηση “Iceberg”. Tο USS Laffey (DD-724) βοήθησε στην κατάληψη του συμπλέγματος των νήσων Kerama Retto, οι οποίες βρίσκονται 32 χλμ. νοτιοδυτικά της Okinawa, βομβαρδίζοντας οχυρώσεις στις ακτές, παρενοχλώντας τον εχθρό με πυρά το βράδυ και προσέχοντας για την εμφάνιση βαρέων Ιαπωνικών μονάδων επιφανείας. Στις 16 Απριλίου 1945, το USS Laffey (DD-724) διατάχθηκε να μεταβεί στον θαλάσσιο τομέα βόρεια της Okinawa, όπου θα αναλάμβανε υπηρεσία ως προωθημένος σταθμός ραντάρ, έγκαιρης προειδοποίησης. Για τους Ιάπωνες καμικάζι ένα τέτοιο πλοίο, αποτελούσε στόχο προτεραιότητας, εφάμιλλο με αυτόν ενός αεροπλανοφόρου, καθώς η βύθισή του θα δημιουργούσε προσωρινό ρήγμα στην Αμερικανική αεράμυνα. Η θέση που κατέλαβε το USS Laffey (DD-724) εκείνη την μέρα χαρακτηρίζονταν ως “Picket Station 1” και η περιοχή που περιπολούσε, 30 μίλια βόρεια της Okinawa, θεωρούνταν η πιο επικίνδυνη, λόγω της εγγύτητάς της στις νότιες ακτές της Ιαπωνίας. Μέχρι εκείνη την στιγμή, άλλα τέσσερα αντιτορπιλικά που είχαν εκτελέσει παρόμοια υπηρεσία, στην ίδια περιοχή, είχαν χτυπηθεί όλα, από καμικάζι αυτοκτονίας. Την ημέρα εκείνη ο Φουτρίδης και οι συνάδελφοί του πήραν μία καλή γεύση για το τι θα επακολουθούσε, καθώς το αντιτορπιλικό τους, σε συνεργασία με άλλα πλοία, που έπλεαν σε κοντινές αποστάσεις, απώθησαν με τα πυρά τους μία Ιαπωνική αεροπορική επίθεση, στην οποία καταρρίφθηκαν 13 αεροσκάφη.
Την επόμενη ημέρα, 17 Απριλίου 1945, ο Αριστείδης και οι συνάδελφοί του είχαν ραντεβού με το πεπρωμένο τους, καθώς τα γεγονότα που θα επακολουθούσαν θα σημάδευαν για πάντα την ζωή τους! Από το πρωί εκείνης της μέρας οι Ιάπωνες εξαπέλυσαν μία ακόμη επιδρομή με 50 αεροσκάφη και το αντιτορπιλικό άρχισε να δέχεται ανηλεείς αεροπορικές επιθέσεις. Στις 08:30 πέντε μονοκινητήρια βομβαρδιστικά καθέτου εφορμήσεως Aichi D3A “Val”, επετέθησαν με βυθίσεις από διαφορετικές γωνίες, απελευθερώνοντας τις βόμβες τους, όμως αστόχησαν και οι πολυβολητές κατέρριψαν τα τέσσερα από τα εχθρικά αεροσκάφη! Αμέσως μετά ένα Yokosuka D4Y “Judy” πλησίασε πολυβολώντας, πετώντας χαμηλά πάνω από την θάλασσα, από την αριστερή πλευρά, όμως καταρρίφθηκε από τους χειριστές των αντιαεροπορικών των 20mm. Δέκα δευτερόλεπτα αργότερα ένα δεύτερο Yokosuka D4Y “Judy” που πλησίασε από την δεξιά πλευρά καταρρίφθηκε από τα κύρια πυροβόλα του αντιτορπιλικού των 5 ιντσών (127mm). Η βόμβα που μετέφερε έπεσε δίπλα στην ίσαλο γραμμή, τραυματίζοντας με θραύσματα τους άντρες από τις ομοχειρίες των αντιαεροπορικών των 20mm, της δεξιάς πλευράς.
Στις 08:42 καταρρίφθηκε ένα ακόμη Aichi D3A “Val” το οποίο πέρασε κατά μήκος του πλοίου, χτυπώντας λοξά, στο πλάι από το επίστεγο και έπεσε στη θάλασσα! Η βενζίνη όμως που διαχέονταν από τον χτυπημένο κινητήρα του, ψεκάζοντας τις υπερκατασκευές της αριστερής πλευράς, ανεφλέγη! Οι φλόγες που ξέσπασαν τέθηκαν σύντομα υπό έλεγχο, από το άγημα πυρόσβεσης. Τρία λεπτά αργότερα ένα ακόμη Aichi D3A “Val” συνετρίβη στην υπερκατασκευή της αριστερής πλευράς της πρύμνης, καταστρέφοντας ορισμένα αντιαεροπορικά των 20mm και των 40mm, καθώς οι φλόγες κάλυψαν τα πάντα! Αμέσως μετά, δεύτερο “Val” συνετρίβη λίγο πιο πίσω, στο ίδιο περίπου σημείο της πρύμνης, καταστρέφοντας τον Νο.3 πύργο με τα δίδυμα πυροβόλα των 5 ιντσών (127mm). Το αεροσκάφος πετώντας χαμηλά πάνω από τη θάλασσα, σφηνώθηκε στην βάση του χαλύβδινου πύργου και διελύθη εις τα εξ’ ων συνετέθη, καθώς εξερράγησαν, η βόμβα που μετέφερε και τα καύσιμά του, σε συνδυασμό πιθανόν με την έκρηξη των πυρομαχικών του πύργου. Το ατσάλινο κέλυφος του Νο.3 πύργου άνοιξε κυριολεκτικά σαν κονσερβοκούτι, σκοτώνοντας τους περισσότερους από τους 14 άνδρες που τον επάνδρωναν! Δύο ακόμη Ιαπωνικά αεροσκάφη πλησίασαν στο πίσω αριστερό τεταρτημόριο. Αν και το ένα είχε χτυπηθεί ήδη από τα αντιαεροπορικά εντούτοις, πετώντας χαμηλά, συνετρίβησαν στο επίστεγο ακριβώς μπροστά από τον Νο.3 πύργο των δίδυμων πυροβόλων των 5 ιντσών (127mm). Οι φλόγες είχαν καλύψει πλέον τα πάντα και το 1/3 του πλοίου βρισκόταν τυλιγμένο μέσα σε φωτιές και καπνούς! Οι καμικάζι έμοιαζαν να μην έχουν τελειωμό, προσπαθώντας με λύσσα να βυθίσουν το πλοίο. Σχεδόν ταυτόχρονα ένα άλλο “Val” εξαπέλυσε μια βόμβα, η οποία κατέστρεψε την αριστερή προπέλα και μπλόκαρε το πηδάλιο του αντιτορπιλικού, με κλίση 26 μοίρες αριστερά! Δύο ακόμη Ιαπωνικά αεροσκάφη ένα Aichi D3A “Val” και ένα Yokosuka D4Y “Judy” πετώντας ψηλότερα εξαπέλυσαν τις βόμβες τους πετυχαίνοντας πλήγματα.
Στη γέφυρα του USS Laffey (DD-724) ο ναύτης Aristides “Ari” Phoutrides, στεκόταν ταγμένος στη θέση μάχης που του είχε ανατεθεί, κοντά στον κυβερνήτη του αντιτορπιλικού, Πλωτάρχη Frederick Julian Becton, παρατηρώντας με δέος την εξέλιξη των επιθέσεων. Ο Becton αντιμετώπιζε μια ζοφερή κατάσταση. Ο κυβερνήτης του αντιτορπιλικού χρειαζόταν επειγόντως μια σαφή εικόνα για τις καταστροφές που είχαν συμβεί στο πίσω μέρος του πλοίου. Έτσι λοιπόν διέταξε τον Φουτρίδη να εγκαταλείψει τη γέφυρα και να μεταβεί στην περιοχή της πρύμνης για μια γρήγορη επιθεώρηση. Κατόπιν θα έπρεπε να επιστρέψει τάχιστα, και να του αναφέρει λεπτομέρειες για την επικρατούσα κατάσταση. Ο Φουτρίδης βγήκε από την αριστερή πλευρά της γέφυρας και κατέβηκε στο κεντρικό κατάστρωμα, κατευθυνόμενος προς το πίσω μέρος του πλοίου, όπου μαίνονταν η κόλαση. Η διαδρομή που ακολουθούσε ήταν γεμάτη από διαμελισμένα και απανθρακωμένα πτώματα συναδέλφων του, καμένα συντρίμμια αεροσκαφών και στρεβλωμένα μέταλλα. Προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία του ο Φουτρίδης προχώρησε προσεκτικά προς την πρύμνη. Κοντά στην υπερκατασκευή των αντιαεροπορικών των 20mm, είδε έναν άντρα με κομμένα πόδια, ο οποίος βρισκόταν ακόμη δεμένος στους ιμάντες του, στο κάθισμα ενός πυροβόλου, εκλιπαρώντας να τον βγάλουν από εκεί. Ο Φουτρίδης ένιωσε να καταρρέει βλέποντας τα πόδια του ανθρώπου να βρίσκονται στο κατάστρωμα, όχι μακριά από τον θανάσιμα πληγωμένο ναύτη, αλλά ανασυγκροτήθηκε και πήγε να βοηθήσει κάποιους άλλους, που έσπευσαν στο πλευρό του τραυματία. Πριν τον βγάλουν όμως από τους ιμάντες, ο άτυχος άνδρας υπέκυψε. Φθάνοντας στην πίσω πλευρά του Νο.3 πύργου των πυροβόλων της πρύμνης, ο Αριστείδης αντίκρυσε με δέος κάτι που έμοιαζε περισσότερο με λιωμένο μεταλλικό κουβά, μαυρισμένο από τον καπνό, παρά με ένα όργανο πολέμου.
Τριγύρω ένα σύμπλεγμα από απανθρακωμένα σώματα συγκροτούσαν ένα φρικιαστικό θέαμα. Το επίστεγο μπροστά από τον Νο.3 πύργο ήταν στις φλόγες και ο νεαρός ναύτης πέρασε στην δεξιά πλευρά του πλοίου, με σκοπό να επιστρέψει στη γέφυρα. Και εκεί όμως αντίκρυσε ένα ακόμη αποτρόπαιο θέαμα, τριών διαμελισμένων συναδέλφων του από την ομάδα ελέγχου ζημιών, πάνω στους οποίους είχε συντριβεί ένα από τα Ιαπωνικά αεροσκάφη. Ο Φουτρίδης απώθησε το φρικτό θέαμα από το μυαλό του και συνέχισε προς τη γέφυρα. Κατά μήκος της διαδρομής συναντήθηκε με έναν φίλο του, τον Τορπιλητή John Schneider. Καθώς τον προσπέρασε χαμένος στις σκέψεις του, τον ρώτησε αφηρημένα «Πως πάει John?» και αυτός απάντησε. «Έλληνα αν μπορούσα να βρω άθικτο πάνω σε αυτό το πλοίο, ένα μικρό σημείο, έστω και σκουριασμένο, θα σερνόμουν για να χωθώ κάτω από αυτό!» Ο Φουτρίδης και ο Schneider αντάλλαξαν ένα αχνό χαμόγελο, πριν ο Ναύκληρος ολοκληρώσει την επιθεώρησή του και αναφέρει στον Becton. Στην γέφυρα του πλοίου ο νεαρός Ελληνο/Αμερικανός έδωσε μία συγκλονιστική αναφορά. Τόσο το κύριο κατάστρωμα όσο και το οπίσθιο κατάστρωμα, πάνω στο οποίο εδράζονταν πολλά από τα όπλα του πλοίου, ήταν μια μάζα από φλόγες. Εχθρικά αεροπλάνα, βόμβες και θραύσματα, είχαν δημιουργήσει τρύπες σε όλες τις επιφάνειες του καταστρώματος, των οποίων η διάμετρος κυμαίνονταν από μερικές ίντσες έως αρκετά πόδια. Το επίστεγο ήταν σε όλη του την έκταση πλημμυρισμένο στο νερό και εξακολουθούσε να βουλιάζει. Κινητήρες και κομμάτια αεροσκαφών προεξείχαν από τις βάσεις των όπλων και τα κάτω τμήματα των διαμερισμάτων. Κάθε όπλο που βρισκόταν στο πίσω τμήμα του σκάφους είχε καταστραφεί ή υπέστη σοβαρές ζημιές. Οι μηχανές του πλοίου όμως ήταν ακόμη σε λειτουργία.
Στον εναέριο χώρο πάνω από το τραυματισμένο αντιτορπιλικό, οι Αμερικανοί χειριστές ορισμένων FM-2 Wildcats και F4U-Corsairs, που είχαν απονηωθεί από παραπλέοντα αεροπλανοφόρα, προσπαθώντας να το προστατέψουν, κατέρριψαν τουλάχιστον 8 Ιαπωνικά αεροσκάφη, ενώ οι άνδρες των υπολοίπων αντιαεροπορικών του πλοίου, που είχαν μείνει ακόμη λειτουργικά, κατέρριψαν ακόμη τρεις! Ο Φουτρίδης εντόπισε ξαφνικά στην αριστερή πλευρά ένα Aichi D3A “Val”, να έρχεται κατευθείαν προς την γέφυρα. Καθώς η σιλουέτα του μεγάλωνε όλο και περισσότερο ο Αριστείδης ξεχώρισε την βόμβα που μετέφερε στον κοιλιακό πυλώνα ανάρτησης. Αμέσως κραύγασε μία προειδοποίηση, καταδεικνύοντας τον στόχο, για να δοθεί εντολή στους πυροβολητές να τον εμπλέξουν. Οι πύργοι των δίδυμων πυροβόλων της πλώρης όμως ήταν απασχολημένοι με ένα “Val”, που πλησίαζε από την δεξιά πλευρά. Το ίδιο και οι παριστάμενοι στην γέφυρα οι οποίοι έβλεπαν με δέος το αεροσκάφος δεξιά να πλησιάζει, φωνάζοντας διαταγές στους φωναγωγούς. Μέσα σε αυτή την οχλαγωγία και τον εκκωφαντικό θόρυβο των πυροβόλων, κανείς δεν άκουγε τις προειδοποιήσεις του Φουτρίδη για το επερχόμενο αεροσκάφος στα αριστερά. Ο Άρης αναγκάστηκε να χτυπήσει με την γροθιά του, το κράνος που φορούσε στο κεφάλι, ο Αξιωματικός καταστρώματος, προκειμένου να του αποσπάσει την προσοχή και να του υποδείξει την απειλή! Ο Φουτρίδης αφηγείται:
«Η δική μου θέση μάχης ήταν στην γέφυρα ως Ναύκληρος Παρατηρητής. Υποτίθεται ότι έπρεπε να καταγράφω όλα όσα συνέβαιναν και σε περίπτωση που ο πηδαλιούχος τραυματιζόταν θα έπαιρνα την θέση του. Κατά το μεγαλύτερο διάστημα όμως της μάχης, δεν προλάβαινα να κρατήσω ούτε μολύβι στα χέρια μου, πόσο μάλλον να γράψω. Έτσι λοιπόν προσφέρθηκα εθελοντικά ως οπτήρας και προσωπικός αγγελιοφόρος του Κυβερνήτη μας, όταν οι επικοινωνίες μας βγήκαν εκτός λειτουργίας. Εντόπισα ένα αεροπλάνο να έρχεται από μπροστά και χαμηλά, στο αριστερό τεταρτημόριο της πλώρης. Οι κύριες πυροβολαρχίες του πλοίου ήταν απασχολημένες με ένα αεροπλάνο στην δεξιά πλευρά και όλοι φώναζαν. Αναγκάστηκα να χτυπήσω με την γροθιά μου, το κεφάλι του Αξιωματικού καταστρώματος, προκειμένου να μου δώσει λίγη προσοχή. Αυτή ήταν η μοναδική φορά στην ζωή μου που χτύπησα αξιωματικό και ευτυχώς την έβγαλα καθαρή χωρίς να τιμωρηθώ! Παρεμπιπτόντως το αεροσκάφος που είχα εντοπίσει, τελικά καταρρίφθηκε.»
Πράγματι οι άνδρες του Νο.2 πύργου έστρεψαν προς τη απειλή και με μια ομοβροντία των δίδυμων πυροβόλων, τίναξαν στον αέρα το “Val”, το οποίο δέχθηκε απευθείας πλήγμα, από βλήμα των 5 ιντσών. Η ύπαρξη των Αμερικανικών καταδιωκτικών έσωσε το πληγωμένο πλοίο από τα χειρότερα. Οι επιθέσεις σταμάτησαν και το πλήρωμα μπόρεσε να σβήσει τις φωτιές και να σταματήσει την εισροή υδάτων. Δύο ρυμουλκά που έδεσαν στα πλαϊνά του σκάφους βοήθησαν στην απάντληση των υδάτων, καθώς το ύψος εξάλων του πλοίου, είχε μειωθεί στο ελάχιστο και τα κύματα είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν στο κατάστρωμα. Ο Πλωτάρχης Frederick J Becton αρνήθηκε να διατάξει εγκατάλειψη του σκάφους και τελικά το USS Laffey (DD-724) κατάφερε να φτάσει σε μία προωθημένη αμερικανική βάση για επισκευές και αργότερα να επιστρέψει στο Pearl Harbor.
Η μάχη κράτησε για 80 εφιαλτικά λεπτά καθώς 22 αεροσκάφη επιτέθηκαν στο πλοίο προσπαθώντας να το βυθίσουν. Επί του αντιτορπιλικού συνετρίβησαν πέντε καμικάζι, ενώ χτυπήθηκε από τέσσερεις βόμβες και αρκετά κοντινά πλήγματα (near misses). Πρέπει να σημειωθεί ότι ο αριθμός των πληγμάτων διαφέρει, ανάλογα την πηγή, από 4 έως 6 καμικάζι. Οι πυροβολητές του αντιτορπιλικού χρεώθηκαν με την κατάρριψη 9 αεροσκαφών. Οι απώλειες μεταξύ του πληρώματος των 336 ανδρών, ανήλθαν σε 32 νεκρούς και 71 τραυματίες.
O ηρωικός αγώνας του USS Laffey (DD-724) και του πληρώματός του, που άντεξαν την πιο σφοδρή επίθεση καμικάζι στην ιστορία, έγινε πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες των ΗΠΑ και το αντιτορπιλικό κέρδισε το προσωνύμιο “The Ship Would Not Die”. Το πλοίο και οι άνδρες που υπηρετούσαν σε αυτό, τιμήθηκαν με για την δράση τους με «Προεδρική Εύφημο Μνεία» (Presidential Unit Citation). Σήμερα αποτελεί μουσειακό έκθεμα στο Charleston της South Carolina και χαρακτηρίζεται ως Εθνικό Ιστορικό Έμβλημα (National Historic Landmark) των ΗΠΑ. Ο Αριστείδης Φουτρίδης μεταπολεμικά υπήρξε αντιπρόεδρος επί σειρά ετών της Ένωσης Βετεράνων του USS Laffey και πρωτοστατούσε πάντοτε σε κάθε reunion των παλιών του συναδέλφων. Στις 27 Αυγούστου 1949 παντρεύτηκε με την Betty Demas με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Απεβίωσε πλήρης ημερών στις 7 Ιουνίου 2018, σε ηλικία 93 ετών.
ΠΗΓΕΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ:
http://www.laffey.org/HomePage/DD724WWII.html
http://www.navsource.org/archives/05/724.htm
https://www.youtube.com/watch?v=V5cGVNfsIhI&t=7s
https://www.youtube.com/watch?v=EqxmDR1t9Cg&t=1s
https://nationalinterest.org/…/us-navy-destroyer-was-hit-5-…
https://www.iefimerida.gr/…/aristeidis-foytridis-o-pio-neos…
ΠΙΝΑΚΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ:
“Trial By Fire” – Tom Freeman – World War II Naval Art (Artist’s Proof)
ΒΙΒΛΙΑ:
1) “The Ship That Would Not Die” by F. Julian Becton.
2) Hell from the Heavens: The Epic Story of the USS Laffey and World War II’s Greatest Kamikaze Attack by John Wukovits
